محسن مهدیان: حرف باقی مانده از سلام فرمانده یک اعتراف است؛ اعترافی از جنس حیرت. با موج سلام فرمانده خیلی ها حیرت زده شدیم. گوئی باور نداشتیم و شگفت زده شدیم. همه چیز مثل یک فیلم سریع از جلوی چشممان گذشت. انگشت به لب سوال کردیم واقعا چنین فرزندانی داریم؟ برخی نیز که ماجرای این روزها با محاسبات ذهنی شان فاصله داشت به معجزه پناه بردند و گفتند و نوشتند که حتما معجزه ای رخ داده است.
قبول کنیم که از جامعه نوجوانی تصویری کج و معوج ساختیم. تصویری که در یک جنگ ذهنی-تروریستی، رسانه های شیطانی برای مان ساختند؛ ناخواسته باور کردیم.
این شگفتی یک فرصت است؛ فرصتی برای تغییر و اصلاح نگاه ها. همین زاویه نگاه بدبینانه است که در سطوح مختلف از نظام تصمیم گیری سیاسی تا برنامه ریزی تربیتی باعث شده است روی این جامعه پرشور نوجوانی حساب نکنیم. گوئی دوره ای است که تنها باید گذاشت و گذر کرد.
در گوشمان گفتند و در چشممان کردند که نوجوان امروز با ساسی مانکن پیوند خورده است و هویتش را تتلیست ها شکل دادند. در ظاهر ماندیم و چشممان سوی عمیق دیدن ندارد.
البته اولین بار نیست شگفت زده ایم؛ با علی لندی هم حیرت زده شدیم. نوجوانی که قصه اساطیر این مرز و بوم را جابجا کرد. و صدالبته بی خبر از اطرافیم؛ واگرنه هر روز باید بهت زده باشیم و سرگشته.
اما این حیرت فاصله ماست با رهبری. آنچه او می بیند و ما تلاش نکردیم ببینیم. وقتی سالها پیش درس دادند و فرمودند: ” جوان دهه_هشتادی که نه جنگ را،نه امام را،نه انقلاب را دیده اما همان مفاهیم را با همان روشن بینی، با همان اقتدار که در ابتدای انقلاب یک جوان فهمیده ای دنبال میکرد،امروز این#نوجوان ما دارد دنبال میکند.”
و از این بالاتر فرمود: “#نوجوان امروزی که در سن شانزده هفده سالگی است،در موارد بسیاری،از آن زمانِ دوران جوانیِ امثال این حقیر تا بیست و پنج،بیست و شش سالگی و شاید بعد از آن،امروز مسائل را بهتر میفهمد.”
و این همه به برکت خوان معنوی انقلاب خمینی است که انسان ساز است. همین.
