دولت “باید” و “برجام” می رود؛ “دولت اقدام” می آید

شبکه خبری مردم / سید هدایت موسوی: دولت حسن روحانی در سال ۹۲ با شعار “تدبیر و امید ” بر مسند حکمرانی نشست؛ دولتی که هم در زمان تبلیغات انتخاباتی و هم در دوران فعالیت از وجود یک قوه ی عاقله و مدیریت ممتاز مبتنی بر تصمیم سازی های عقلانی در میان دولتمردان خود سخن به میان می آورد.
مردم عزیز و قدرشناس ایران اسلامی هم با استقبال از این وعده ها و ادعاهای دولت جدید منتظر اقدامات تحول ساز و راهبردی شان بودند و همواره در مناسبات اجتماعی آنها را هم مورد تکریم و احترام قراردادند؛ در پاسخ اما دولتمردان تدبیر وامید برخلاف ادعاهای مطرح شده دو راهبرد عجیب را پیش روی خود قرار دادند؛ که هیچ نقطه اشتراکی با وجود آن قوه ی عاقله و تصمیم سازی های مبتنی برعقلانیت مورد ادعا نداشت.
راهبرد اول سیاه نمایی از هرآنچه که در گذشته بوده است؛ چه اقدامات ممتاز و حتی بینظیری که به ثمرهم نشسته بود و چه ظرفیتهای داخلی ای که به خاطر راهبردهای درست انقلاب اسلامی شکوفا شده بود. همه و همه را به عنوان یک نقطه ی تاریک در اقتصاد و سیاست و فرهنگ معرفی نمودند تا اینگونه وانمود شود که یک ویرانه را به عنوان کشور تحویل گرفته اند .
راهبرد دوم آنها هم که با زمینه سازی های راهبرد نخست شکل گرفت؛ گره زدن تمام هستی کشور به مذاکرات با بیگانه و به قول رئیس جمهور، مذاکره با کدخدا بود؛ به گونه ای که تمام ظرفیتها و استعدادهای داخلی نه تنها به پارکینگ دولت رفت؛ بلکه به شدت محدود و بی اثر شد و در عوض نگاه به بیرون و متکی بر وابستگی محض، مجال جولان یافت و همه توان و انرژی کشور در این راه صرف شد.
تبلیغات گسترده رسانه های زنجیره ای حامی وابستگی به خارج هم آنچنان هژمونی رسانه ای ایجاد نمودند که توان تشخیص خط درست از نادرست را از مردم سلب نمود.
دولت تدبیر و امید با کمک این جریان سازی عظیم رسانه ای رسانه های داخلی و خارجی، آب خوردن مردم را هم وابسته به مذاکرات نمود؛ تا نهایتا مذاکرات به “برجام” رسید.
دولت که تا اینجا همه ی ضعف ها و کم کاریهای خود را با سیاه نمایی ها علیه دوره های قبلی و لزوم رفتن پای میز مذاکره پوشش داده بود؛ حالا باید کار می کرد و به مردم گزارش کار می داد و نتیجه ی مذاکرات یا به قول رئیس جمهور “گلابی های برجام” را بر روی سفره ی مردم می نشاند .
شوربختانه اما، آنچه تا به امروز اتفاق افتاده است، چیزی جز هدر رفتن وقت و انرژی و توان ملت و کشور نبوده است؛ و همگان دیدند که دولت هایی که ماهها و سالها وقت ملت را پای مذاکره با آنها صرف کردیم هم به برجام پایبند نبودند و به محض اینکه کشور ما به تعهدات برجامی خود عمل نمود زیر میز زدند و برجام را دور انداختند.
دولتمردان تدبیر و امید هیچ وقت نخواستند حقایق را بپذیرند یا به آنها فکر بکنند و در تمام مواقع مشکلات پیش آمده در اثر این نوع نگاه را به گردان مسائل بی ربط دیگر می انداختند.
آنها بجای اینکه به فکر کار برای کشور و مردم باشند هنوز هم چشم انتظار تابش خورشید برجام اند و در مواجه با مشکلات و کاستی های صورت گرفته فقط از لفظ “باید” استفاده می کنند و مدام می گویند باید این کار را بکنیم و باید آن کار را نکنیم به گونه ای که این آش اینقدر شور شده است که دولت آنها در نزد اذهان بجای دولت “تدبیر و امید” به دولت “باید ها و نباید ها ” تغییر نام پیدا کرده است.
حسن روحانی و مسئولان دولتی حتی در این روزهای آخر کار دولت هم در مواجهه با کم کاریها و مشکلات کشور مثل مشکل اخیر خوزستان که بیشتر آن بخاطر بی تدبیری این دولت شکل گرفته است؛ می گویند، باید چنان کنیم و باید چنین کنیم.
همانگونه که انتظار می رفت مردم از این دولت تنبل و خسته دست شسته اند و چشم انتظار ایجاد تحول و تلاش و تدبیری نشسته اند که توسط دولت جدید به ثمر بنشیند؛ دولتی که شعارها و اهداف شکل گیری خود را عملگرایی و کارآمدی و فسادستیزی و توجه همه جانبه به استعدادهای داخلی و تعامل منطقی با جهان طرح نموده است؛ و با شناختی که از رئیس جمهور منتخب داریم انشاالله یک جریان پویا و موفق در راستای شکل گیری “ایران قوی” ایجاد خواهدشد و شیرینی “دولت اقدام” را به کام مردم خواهند نشاند .
در پایان ذکر این نکته ضروری است که دولت مردان دولت سیزدهم باید به تمام تجربیات تلخ وشیرین دولتهای گذشته احترام گذاشته و آن ها را همچون چراغ راهی در مقابل خود ببینند تا نیازی به عبور از مسیرهای پرخطر و تجربه شده نباشد و در عوض از مسیر های روشن و موفق که الحمدلله کم هم نیستند نهایت بهره و استفاده برده شود.
به امید موفقیت دولت سیزدهم در تمامی حوزه ها و شیرینی کام ملت انقلابی ایران از حکمرانی “دولت اقدام”.