هم‌افزایی سیاست خارجی و سیاست دفاعی

گروه سیاسی/ علی باقری کنی، معاون سیاسی وزارت امور خارجه دیروز و در آستانه روز ارتش، در جمع فرماندهان و مسئولان سازمان عقیدتی سیاسی ارتش جمهوری اسلامی ایران با تأکید بر اینکه سیاست خارجی و سیاست دفاعی هم‌افزا و مکمل یکدیگرند، خبر داد: ترفند دشمن در ایجاد شکاف میان سیاست خارجی و سیاست دفاعی را با مقاومت برگرفته از درایت و هوشمندی رهبری ناکام گذاشتیم. معاون سیاسی وزارت امور خارجه با اشاره به اینکه مقاومت صرفاً یک سازوکار دفاعی در برابر تهاجم متجاوزان به تمامیت ارضی کشورها و نقض استقلال آنها نیست، اظهار داشت: نظم برآمده از گفتمان مقاومت، ثبات‌ساز، امنیت‌آفرین، پایدار، فراگیر و پویا است و امنیت پایدار منطقه‌ای در گرو نفی صریح، شفاف و بی قید و شرط تجاوز و اشغالگری است.
باقری کنی در ادامه افزود: اگر قدرت‌های غربی‌ تروریست‌های خونخوار را با «منطق سلاح» به جنگ فرهنگ و تمدن بشری گسیل کردند و القاعده و داعش را به جان ملت‌های منطقه انداختند، مقاومت با «سلاح منطق» و گام برداشتن در مسیر هویت‌یابی انسان‌ها و تمدن‌سازی ملت‌ها، برتری خود را برای تحقق «پیشرفت در سایه امنیت» در عمل به اثبات رساند.
معاون سیاسی وزارت امور خارجه با اشاره به تلاش برخی برای معرفی مقاومت به عنوان یک جریان ضدنظم و یا مروج بی‌نظمی گفت: در عمل ثابت شده که مقاومت یک دکترین جامع برای «اداره کارآمد جامعه» و «تعالی انسان آزاد» و «هویت بخشی به ملت‌های مستقل» است.
معاون وزیر امورخارجه در ادامه افزود: در دوران جنگ تحمیلی نیز برخی قدرت‌ها تلاش داشتند تا ایران را عامل تنش و بی‌نظمی معرفی کرده و صدام را محور ثبات و آرامش جا بزنند، اما تاریخ ثابت کرد که تجاوز و اشغالگری، نظم و ثبات و آرامش به‌ ارمغان نخواهد آورد، لذا امروز هم ما بر این باوریم که سرشت تجاوزگری و اشغالگری صهیونیست‌ها، نه ‌تنها ثبات‌زدا و تنش‌آفرین است، بلکه تنش‌زایی و بی‌نظمی از ارکان طبیعت و ماهیت صهیونیست‌ها است.
باقری کنی با تأکید بر اینکه تعامل برخی دولت‌های منطقه با رژیم صهیونیستی مانند پناه بردن به لانه مخوف گرگ برای رهایی از باران رحمت بهاری است، تصریح کرد: هیچگاه نصیحت حضرت امام خمینی به سران برخی دولت‌های منطقه در جریان جنگ تحمیلی را از یاد نمی‌بریم که آنها را از حمایت از صدام برحذر داشتند و فرمودند اگر صدام فرصت پیدا کند به سراغ شما هم خواهد آمد و دیدیم که صدام پس از ناکامی از تقابل با ایران، با آنها چه کرد. به همین جهت دوستی با صهیونیست‌ها نیز دقیقاً همین سرنوشت را به دنبال خواهد داشت.
پایانی بر دوگانه غلط میدان و دیپلماسی
این سخنان علی باقری در حالی است که واژه‌های «میدان» و «دیپلماسی» در سال‌های اخیر بارها به عنوان واژه‌هایی با اهداف متعارض و متناقض شنیده و به کار گرفته شده است.
دولتمردان سابق کشورمان قبلاً خود از جمله کسانی بودند که در آتش این دوگانه ساختگی می‌دمیدند. به عنوان نمونه رئیس جمهور وقت نشان دادن شهرهای موشکی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی و آزمایش موشک های جدید را اقدامی ضدمذاکره تلقی می‌کرد و وزیر امور خارجه نیز در صوت افشا شده خود حتی از پرواز هواپیمای تهران به سمت دمشق ابراز گلایه کرده بود و آن را به مثابه سیطره میدان بر دیپلماسی معرفی کرده بود. این درحالی است که بارها مطرح شده که جمهوری اسلامی ایران تنها برای رفع شر دشمن مذاکرات هسته‌ای و رفع تحریم را پیگیری کرده است و اساساً با هرگونه مذاکره بر سر مؤلفه‌های قدرت منطقه‌ای و دفاعی خود حاضر به گفت‌وگو نخواهد بود. این اصل منطقی به آن دلیل است که هیچ کشوری بر سر مؤلفه‌های حیاتی و امنیت‌ساز خود گفت وگو نخواهد کرد، چرا که هیچ انسان عاقلی برای پذیرش چگونگی کشته شدن توسط دیگری مذاکره نمی‌کند. ایران از این قاعده مستثنی نیست و نسبت به عمق استراتژیک خود و همچنین توانایی دفاعی‌اش با حساسیت ویژه رفتار می‌کند. چه آنکه ایران در دوران جنگ تحمیلی به وضوح تجربه کرده است که چگونه قدرت‌های جهانی با محاصره کشورمان و درعین حال کمک همه جانبه به رژیم بعث شرایط را برای مردم وجمهوری تازه تأسیس اسلامی‌شان سخت دشوار کرده بودند.
حال آنکه دوگانه سازی از قدرت میدان در مقابل قدرت دیپلماسی درحالی که هر دو از ابزارهای تأمین منافع ملی هستند از اساس اقدامی مخدوش و ضدامنیت ملی بود. باید به این مهم توجه داشت که تمام ابزار سیاست خارجی و حصول منافع ملی در مذاکره خلاصه نمی‌شود. توانایی‌های اقتصادی، دفاعی، امنیتی، سیاست‌های منطقه و… همگی در عرصه روابط بین الملل از مؤلفه‌های سیاست خارجی هستند. گفت‌وگو و قدرت چانه‌زنی نیز زمانی برای کشور ارزشمند محسوب می‌شود که به تقویت مؤلفه‌های قدرت و تأمین منافع کشور کمک کند و در غیر این صورت هیچ ارزش ذاتی نخواهند داشت.
سخنان مذاکره کننده ارشد کشورمان در خصوص هم‌افزایی سیاست‌های دفاعی و سیاست خارجی کشور در حالی است که تجربه دولت گذشته نیز اثبات کرده است، منافع کشور نه با کنایه و به سخره گرفتن میدان تأمین می‌گردد و نه با تقدس سازی از زمین مذاکره و ایجاد قهرمان‌های ساختگی و عناوین خودساخته‌ای مانند سردار دیپلماسی. بلکه تأمین منافع در گرو فهم جامع از همه ابعاد قدرت خواهد بود. مذاکره زمانی می‌تواند تأمین کننده منافع کشور باشد که قدرت میدان را به عنوان پشتوانه خود تلقی کند چراکه توهم رقابت با میدان توسط دیپلمات‌ها موضوعی است که منجر به خسارت زدن به کشور خواهد شد.
بازگشت دیپلماسی روی ریل اصلی
در ماه‌های گذشته و با حاکم شدن گفتمان دولت جدید مقامات کشورمان به خوبی توانسته‌اند به هم افزایی مؤلفه های قدرت بپردازند. همچنین آگاه بودن دیپلمات‌های کشورمان به قدرت قابل تقدیر نیروهای نظامی باعث شده است که دیگر سخنی همچون این جمله سراسر غلط که «امریکا می‌تواند با یک بمب سیستم دفاعی ما را از کار بیندازد» در کار نباشد.
برگزاری رزمایش کم‌نظیر پیامبراعظم ۱۷ در میانه مذاکرات وین حاوی این پیام راهبردی بود که جمهوری اسلامی ایران از ظرفیت‌های تولید قدرت ملی در «میدان» و «دیپلماسی» به صورت همزمان برای پیشبرد اهداف کشور استفاده خواهد کرد. دشمنان ایران تلاش داشتند تا با ایجاد کردن فضای رعب و وحشت و ایجاد شبح تهدید نسبت به سایت‌های هسته‌ای کشورمان تیم مذاکره کننده و مسئولان مختلف را در دوگانه جنگ و یا پذیرش یک توافق ضعیف قرار دهند. این فضاسازی با هوشیاری نیروی های میادین نظامی، دیپلماتیک و سیاسی کشورمان ناکام ماند. نیروهای سپاه پاسداران به صراحت اعلام کردند در صورتی که تهدید مراکز هسته‌ای و نظامی ایران از سوی رژیم صهیونیستی جنبه عملی به خود بگیرد، نیروهای مسلح بدون درنگ، تمامی مراکز، پایگاه‌ها، مسیر و فضای استفاده ‌شده برای عبور و مبدأ تجاوز را براساس طرح‌های عملیاتی تمرین شده مورد حمله کوبنده قرار خواهند داد. شبیه سازی حمله به تأسیسات هسته‌ای دشمن به صراحت دست دیپلمات‌های ایرانی را پر کرد تا با پشتوانه قدرت دفاعی و نظامی کشورمان و با خنثی سازی بلوف‌های دشمنان، مذاکرات را با عزت و اقتدار طی مسیر کنند. همچنین جمهوری اسلامی ایران نشان داده است که بدون گره زدن معادلات منطقه به برجام، در وادی مصلحت اندیشی کاذب نیفتاده و اگر تهدیدهایی همچون مقر جاسوسی موساد در اربیل کشورمان را مطرح باشد با قوت به آن پاسخ خواهد داد. این مهم در شرایطی قابل تحقق شده است که دستگاه های مختلف کشور به این باور مستحکم اعتقاد دارند که قدرت بازدارندگی، دفاعی و تهاجمی پشتوانه‌ای قابل اتکا در تأمین منافع کشورمان است.